Եւ ասէ Եղիա. Նախանձեցայ զնախանձ Տեառն ամենակալի. զի թողին զքեզ որդիքն Իսրայելի, զսեղանս քո կործանեցին, եւ զմարգարէս քո կոտորեցին սրով. ես միայն մնացեալ եմ, եւ խնդրեն զանձն իմ առնուլ զսա։
Եւ սրտմտութիւն քո զոր սրտմտեցեր, եւ դառնութիւն քո ել առաջի՝՝ իմ. եւ արկից վարապան ի ցռուկ քո, եւ դանդանաւանդ ի կզակս քո. եւ դարձուցից զքեզ ընդ նոյն ճանապարհ ընդ որ եկիր։
Իսկ այդ զի՞նչ է. դոքա աւադիկ զարհուրեալ իմն են, եւ յետս ընդդէմ շարժին. զի զօրաւորք նոցա հարան. ի փախուստ կացին. եւ ոչ դարձցին ի դոցանէ պատեալքն շուրջանակի՝՝, ասէ Տէր։
եւ բամբասէին զիս՝՝ առաջի ժողովրդեան իմոյ վասն ափոյ միոյ գարւոյ եւ կոտորոյ միոյ հացի, սպանանել զանձինս որ ոչ էին մահապարտք, եւ ապրեցուցանել զանձինս որոց ոչ էր պարտ կեալ, ի բարբառելն ձեր յականջս ժողովրդեանն, որ ախորժէ զբարբառ նանրութեան։
Եւ քննեսջիք եւ տեսջիք յամենայն տեղեաց ուր թաքուցեալ իցէ, եւ դարձջիք առ իս պատրաստութեամբ, եւ երթիցուք ընդ ձեզ. եւ եղիցի եթէ իցէ յերկրին, խուզեցից զնա ամենայն հազարաւորօք՝՝ Յուդայ։