Իցէ՞ թէ հատուցանիցի չար փոխանակ բարւոյ. զի խորհեցան ի միասին բանս զանձնէ իմմէ, եւ զտանջանս իւրեանց թաքուցին՝՝. յուշ լիցի քեզ ի կալն իմում առաջի քո, խօսել վասն նոցա բարութիւն, դարձուցանել զսրտմտութիւն քո ի նոցանէ։
Եւ ասէ Դաւիթ. Զուր ուրեմն պահեցի զամենայն ինչ Նաբաղու յանապատի անդ, եւ ոչ խուեցաք առնուլ յամենայնէ որ ինչ էր նորա եւ ոչ ինչ. եւ հատոյց ինձ չար երախտեաց իմոց։