17 Տէր, ե՞րբ տեսցես. ի բաց արա զանձն իմ ի խորամանկութենէ նոցա, եւ յառիւծուց զմիամօրութիւն իմ։
Յաւուրսն յայնոսիկ հիւանդացաւ Եզեկիաս մերձ ի մահ. եւ յաղօթս եկաց առ Տէր, եւ լուաւ նմա եւ ետ նմա նշան։
Զի Տէր՝՝ ոչ մերժէ զանմեղն, զամենայն պատարագ ամպարշտի ոչ ընկալցի։
Ի վերայ իմ՝՝ ուրախ եղեն եւ ժողովեցան, ժողովեցան յիս տանջանք եւ ես ոչ ծանեայ. ցրուեցան եւ ոչ զղջացան։
Մի՛ ուրախ եղիցին յիս թշնամիք իմ ոյք ատէին զիս ի տարապարտուց. ակնարկի առնէին յիս աչօք իւրեանց։
Եղիցին ճանապարհք նոցա ի խաւար եւ ի գայթակղութիւն, եւ հրեշտակ Աստուծոյ հալածեսցէ զնոսա։
կորուսանես զամենեսեան ոյք խօսին սուտ, զայր արիւնահեղ եւ զնենգաւոր պիղծ առնես դու, Տէր։
Սաստեցեր ի հեթանոսս, եւ կորեաւ ամպարիշտն. զանուանս նոցա ջնջեցեր յաւիտեանս յաւիտենից։
Եւս եւ բազումք եղիցին ի ծերութիւն պարարտութեան, գիրգք եւ փափուկք եղիցին,
Յիշատակ արդարոյ գովութեամբ. անուն ամպարշտաց շիջցի։
Եւ եղիցի՝ մինչչեւ կարդացեալ իցէ նոցա՝ ես լուայց նոցա, եւ մինչդեռ խօսիցին, ասացից թէ՝ Զի՞նչ խնդրէք՝՝։
եւ հաստատեցից զերեսս իմ ի վերայ մարդոյն այնորիկ. եդից զնա ի նշան եւ յապականութիւն, եւ բարձից զնա ի միջոյ ժողովրդեան իմոյ, եւ ծանիջիք զի ես եմ Տէր։
եւ եթէ գնայցեն ի գերութիւն առաջի թշնամեաց իւրեանց, եւ անդ հրաման տաց սրոյ, եւ սատակեսցէ զնոսա. եւ հաստատեցից ի վերայ նոցա զաչս իմ ի չարութիւն եւ ոչ ի բարութիւն։
Ասացի բամ՝ Ցրեցից զնոսա, դադարեցուցից ի մարդկանէ զյիշատակս նոցա.