13 Ես ի նեղել՝՝ նոցա քուրձ զգենուի, խոնարհ առնէի պահօք զանձն իմ, եւ աղօթք իմ ի ծոց իմ դարձցին։
զի թափեցեր զսրտմտութիւն առաջի Տեառն, եւ հաներ ի բերանոյ քումմէ զբանս այդպիսիս։
Սփռեցից առաջի Տեառն զաղօթս իմ, եւ զնեղութիւնս իմ առաջի նորա պատմեցից։
Ի կատարած. Սաղմոս Դաւթի։
յԱստուած յուսացայ եւ ոչ երկեայց, զի՞ արասցէ ինձ մարդ։
Շրթունք ճշմարիտք հաստատեն զվկայութիւն, վկայ վաղվաղուկ՝ ունի՝՝ լեզու անիրաւ։
Պիղծ են առաջի Տեառն շրթունք սուտք, իսկ որ առնէ զհաւատս՝ ընդունելի է նմա։
Յոր կողմ եւ դարձցի ամպարիշտն՝ եղծանի, տունք արդարոց յերկարեսցին։
Որ խնայէ ի բերան իւր՝ պահէ զանձն, իսկ որ յանդուգն է շրթամբք՝ խռովէ զանձն իւր։
Մահ եւ կեանք ի ձեռս լեզուի, եւ որ յաղթէ նմա՝՝ կերիցէ զպտուղ նորա։
Վկայ սուտ՝ առանց պատժի ոչ լիցի. եւ որ բորբոքէ զչարութիւն ընկերաց, եւ որ յուզէ զչարութիւն՝՝ կորիցէ։
Որ պահէ զբերան իւր եւ զլեզու՝ պահէ ի նեղութենէ զանձն իւր։
Եւ ասաց՝ եթէ՝ Ժողովուրդ իմ են որդիքն իմ, եւ ոչ անարգեսցեն զիս. եւ եղեւ նոցա ի փրկութիւն յամենայն նեղութենէ նոցա։
Խնդրեցէք զբարի եւ մի՛ զչար, զի կեցջիք, եւ եղիցի ընդ ձեզ Տէր Աստուած ամենակալ, զոր օրինակ ասացէքն՝
Մի՛ ստէք միմեանց. մերկացարուք զհին մարդն գործովքն իւրովք.
Գիտասջիք, եղբարք իմ սիրելիք, եղիցի ամենայն մարդ արագ առ ի լսել, եւ ծանր առ ի խօսել, եւ ծանր առ ի բարկանալ։
Եթէ ոք կամիցի կրօնաւոր լինել եւ ոչ սանձահարիցէ զլեզու իւր, այլ զբաղեցուցանիցէ զսիրտն իւր, այնպիսւոյն վայրապար է կրօնաւորութիւնն։
քանզի բազում ինչ յանցանեմք ամենեքեան. եթէ ոք բանիւ ոչ յանցանիցէ, նա է մարդ կատարեալ, որ կարօղն է սանձահարել զամենայն մարմին իւր։
Ի բաց թօթափել այսուհետեւ զամենայն չարութիւն եւ զամենայն նենգութիւն եւ զկեղծաւորութիւնս եւ զնախանձ եւ զամենայն չարախօսութիւն,
որ ոչն արար մեղս եւ ոչ գտաւ նենգութիւն ի բերան նորա.