13 Ո՞վ է մարդ որ կամի զկեանս, սիրէ զաւուրս իւր տեսանել ի բարութեան։
Եւ ետես Տէր Աստուած զերկիր, եւ էր ապականեալ. զի ապականեաց ամենայն մարմին զճանապարհ իւր ի վերայ երկրի։
վասն զի աչք Տեառն հային յամենայն երկիր զօրացուցանել յամենայն լի սրտից զնա՝՝։ եւ արդ տգիտացար յայդմիկ. յայսմ հետէ եղիցի քեզ պատերազմ։
Ինքն գիտէ զգործս անօրինաց, տեսեալ զանարժանս՝ ո՞չ արասցէ անտես։
եւ ինքն՝՝ տեսանէ զամենայն առ ի ներքոյ երկնից։
Տէր յերկինս պատրաստեաց աթոռ իւր, արքայութիւն նորա ամենեցուն տիրէ։
Սատակէ Տէր զամենայն շրթունս նենգաւորս եւ զլեզուս մեծաբանս,
Որ գնայ ամբիծ, գործէ զարդարութիւն, խօսի զճշմարտութիւն ի սրտի իւրում.
ի ժամանակի զի եկին Զիփացիքն, եւ ասեն ցՍաւուղ. Ահաւասիկ Դաւիթ թաքուցեալ նստի առ մեզ։
Երկիր ետ զպտուղ իւր, եւ օրհնեաց զմեզ Աստուած, Աստուած մեր։
Յամենայն տեղիս աչք Տեառն դիտեն զբարիս եւ զչարս։
մինչեւ երեւեսցի՝՝ եւ տեսցէ Տէր յերկնից։
եւ չիք արարած աներեւոյթ յերեսաց նորա, այլ ամենայն ինչ մերկապարանոց կայ առաջի աչաց նորա՝ զորմէ մեր բանքս են։