Եւ ասէ Դաւիթ ցՏէր, իբրեւ ետես զհրեշտակն որ հարկանէր զժողովուրդն, ասէ. Աւասիկ կամ, ես մեղայ, ես հովիւս յանցեայ, եւ դոքա ոչխարքդ զի՞ արարին. եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ։
եւ քաւեսցես զանիրաւութիւնս նոցա զոր մեղան քեզ, եւ ըստ ամենայն արհամարհանաց նոցա զոր արհամարհեցին զքեզ. եւ տացես զնոսա ի գթութիւն առաջի գերչաց իւրեանց, եւ գթասցիս ի նոսա.
ամենայն աղօթք եւ ամենայն պաղատանք որ լինիցին ամենայն մարդոյ եւ ամենայն ժողովրդեան քո Իսրայելի, եթէ ծանիցէ մարդ զբորոտութիւն իւր եւ զախտ իւր՝՝, եւ ամբարձցէ զձեռս իւր ի տունս յայս,
Եւ արդ տուք զօրհնութիւն Տեառն Աստուծոյ հարցն ձերոց, եւ արարէք զհաճոյսն առաջի նորա. եւ զատեալ որոշեցայք յամենայն հեթանոսաց երկրի եւ ի կանանց այլազգեաց զորս արարէք։
Բայց ծանիր զանիրաւութիւնս քո, զի ի Տէր Աստուած քո ամպարշտեցար. եւ տարածեցեր զճանապարհս քո օտարաց ի ներքոյ ամենայն անտառախիտ ծառոց, եւ ձայնի իմում ոչ լուար, ասէ Տէր։
Եւ թէ՝՝ որդի սիրելի՞ իցէ իմ Եփրեմ, մանո՞ւկ գրգանաց, փոխանակ զի բանք իմ են ի նմա, յիշելով յիշեցից զնա միւսանգամ. վասն այնորիկ փութացայ յաղագս նորա՝՝, ողորմելով ողորմեցայց նմա, ասէ Տէր։