4 Ո թուէ զբազմութիւն աստեղաց, եւ զամենեսեան զնոսա յանուանէ կոչէ։
Եւ ստեղծ Տէր Աստուած զմարդն հող յերկրէ. եւ փչեաց յերեսս նորա շունչ կենդանի, եւ եղեւ մարդն հոգի կենդանի։
Քրտամբք երեսաց քոց կերիցես զհաց քո, մինչեւ դարձցիս յերկիր ուստի առար. զի հող էիր եւ ի հող դարձցիս։
Եւ ահա ես ածից ջրհեղեղ ջրոյ ի վերայ երկրի, ապականել զամենայն մարմին յորում է շունչ կենդանի ի ներքոյ երկնից. եւ ինչ որ իցէ ի վերայ երկրի՝ սատակեսցի։
Բայց այր վախճանեալ գնաց, անկեալ մարդ՝ եւ ոչ եւս իցէ։
Թէպէտ եւ բազում որդիք լինիցին նորա՝ ոչ գիտէ, եւ եթէ սակաւք առնիցին՝ ոչ ճանաչէ՝՝։
Հողմավար կորնչիմ, կարօտիմ գերեզմանի՝ եւ ոչ հասանեմ։
Աւուրք իմ անցին շարաւով, պայթեցին երակք՝՝ սրտի իմոյ։
Եթէ տակաւին իցէ յիս շունչ իմ. եւ հոգի աստուածեղէն շուրջ զինեւ յռնգունս,
Դարձոյց յարիւն զգետս նոցա, եւ սպան զամենայն ձկունս նոցա։
Երկերուք ի Տեառնէ ամենայն սուրբք նորա, զի ոչ ինչ է պակասութիւն երկիւղածաց նորա։
Նա փրկեսցէ զիս յորոգայթէ որսողին, եւ ի բանից խռովութենէ՝՝։
Եւ դարձցի հողն յերկիր որպէս եւ էրն, եւ հոգին դարձցի առ Աստուած որ ետ զնա։
եւ սէր իսկ նոցա եւ ատելութիւն նոցա եւ նախանձ նոցա ահա կորեաւ, եւ բաժին իսկ ոչ գոյ նոցա յաւիտեանս յամենայնի յայսմիկ՝ որ արարեալ են ընդ արեգակամբ։
Լռել ձեզ՝՝ ի մարդոյն յորում գոյ շունչ յռնգունս նորա. զի ընդ ո՞ւմ ումեք՝՝ համարեսցի նա։
Հոգի երեսաց մերոց Տէր Քրիստոս, պատեցան զնովաւ յապականութեան իւրեանց, մինչդեռ մեք խորհէաք թէ ընդ հովանեաւ նորա նստցուք եւ կեցցուք՝՝ ի մէջ հեթանոսաց։
Զիմաստութիւն խօսիմք ընդ կատարեալս, զիմաստութիւն, ոչ զաշխարհիս այսորիկ եւ ոչ զիշխանաց աշխարհիս այսորիկ զխափանելեացս,