4 Դու պատուիրեցեր զպատուիրանս քո, ի պահել ինձ յոյժ։
Որ խօսէր գաղտ զընկերէ իւրմէ, զնա բացէ ի բաց հալածէի. որ ամբարտաւան էր աչօք եւ ագահ սրտիւ, ընդ նմա եւ հաց ոչ ուտէի՝՝։
Զաղօթս իմ Տեառն տաց առաջի ամենայն ժողովրդեան նորա,
Զճանապարհս մեղաց ի բաց արա յինէն, եւ յօրէնս քո ողորմեա՝՝ ինձ։
Եւ ձայն յաթոռոյն ելանէր՝ ասելով. Օրհնեցէք զԱստուած մեր, ամենայն ծառայք նորա, եւ որք երկնչիք ի նմանէ, փոքունք եւ մեծամեծք։