17 Հատո ծառայի քում, զի կեցից եւ պահեցից զբանս քո։
Ելցէ հոգի ի նոցանէ՝ եւ դարձցին անդրէն ի հող, եւ յայնմ աւուր կորիցեն ամենայն խորհուրդք նոցա։
Քանզի եւ այրն խաղաղութեան իմոյ յոր եւ եսն յուսացայ. որ ուտէր զհաց իմ՝ յաճախեաց առնել ինձ խաբէութիւն։
Ես ասացի, Տէր, ողորմեա ինձ, բժշկեա զանձն իմ, ես մեղայ քեզ։
Դարձ, Տէր, եւ փրկեա զանձն իմ, կեցո զիս, Տէր, ըստ ողորմութեան քում։
Եւ ած Տէր դատաստան ի վերայ նորա՝՝. եկայք եւ պատմեսցուք ի Սիոն զգործս Տեառն Աստուծոյ մերոյ։
Ո՞չ ապաքէն դու ես ի սկզբանէ Տէր Աստուած մեր, եւ՝՝ մի՛ մեռցուք. Տէր, ի դատաստան եդիր զնա. եւ ստեղծեր զիս յանդիմանել զխաղ նորա՝՝։
Իբրեւ լուաւ Յիսուս, ասէ. Այն հիւանդութիւն չէ ի մահ, այլ վասն փառացն Աստուծոյ. զի փառաւոր լիցի Որդի Աստուծոյ այնուիկ։