10 Մովաբ աւազան յուսոյ իմոյ. յԵդովմէ ուղղեցից զգնացս իմ, եւ ինձ այլազգիք հնազանդ եղեն։
Եւ ած Տէր ի վերայ նորա զիշխանս զօրու արքային Ասորեստանեայց. կալան զնա եւ կապեցին կապանօք եւ տարան ի Բաբելոն։
Ընկալցի զնա խաւար եւ ստուեր մահու, եկեսցէ ի վերայ նորա մէգ։
Հուր վառեցաւ ի ժողովս նոցա, եւ բոց մաշեաց զմեղաւորս։
բանալ զաչս կուրաց, հանել զկապեալս ի բանտէ եւ ի տանէ կապանաց որ նստէին ի խաւարի։
Ժողովուրդ որ գնայր ընդ խաւար՝ ետես լոյս մեծ, եւ որ բնակեալ էք յաշխարհի եւ ի ստուերս մահու՝ լոյս ծագեսցէ ձեզ։
Մի՛ ոտնհար լինիր ինձ, թշնամի իմ, զի գլորեցայ, միւսանգամ կանգնեցայց. զի թէ նստայց ի խաւարի՝ Տէր է իմ լոյս։
Յայնժամ ասէ թագաւորն ցսպասաւորսն. Կապեցէք զդորա զոտս եւ զձեռս, եւ հանէք զդա ի խաւարն արտաքին. անդ եղիցի լալ եւ կրճել ատամանց.
ժողովուրդ որ նստէր ի խաւարի՝ ետես լոյս մեծ. եւ որոց նստէին յաշխարհին եւ ի ստուերս մահու՝ լոյս ծագեաց նոցա։
երեւել որոց ի խաւարի եւ ի ստուերս մահու նստէին, ուղղել զոտս մեր ի ճանապարհս խաղաղութեան։