Եւ զամենայն բանջար վայրի՝ մինչչեւ լեալ էր ի վերայ երկրի, եւ զամենայն խոտ վայրի մինչչեւ բուսեալ էր, զի չեւ եւս էր տեղացեալ Տեառն Աստուծոյ ի վերայ երկրի. եւ մարդ չէր որ գործէր զերկիր։
Եւ բուսոյց եւս Տէր Աստուած յերկրէ զամենայն ծառ գեղեցիկ ի տեսանել եւ քաղցր ի կերակուր, եւ զծառն կենաց ի մէջ դրախտին, եւ զծառն գիտելոյ զգիտութիւն բարւոյ եւ չարի։
Եւ ասէ արքայ ցԱբդիու. Եկ շրջեսցուք ընդ երկիրդ առ ամենայն աղբերբք ջրոց եւ առ հեղեղատօք, թերեւս գտցուք խոտ եւ ապրեցուսցուք զձիս եւ զջորիս, եւ ոչ սատակեսցին յանասնոց։