Եւ որ ինչ միանգամ անցք անցին ընդ մեզ՝ վասն գործոց մերոց եւ չարութեան մեղաց մերոց. այլ դու, Տէր, բազում անգամ թողեր զմեղս մեր, եւ ետուր մեզ այսպիսի զաւակ եւ արմատ։
Եւ դու ըստ բազում գթութեան եւ ողորմութեան քում ոչ թողեր զնոսա մինչեւ ի սպառ, եւ ոչ մերժեալ հեռացուցեր զնոսա ի քէն. զի դու հզօր ես գթած եւ ողորմած, երկայնամիտ եւ բազումողորմ։
Տէր, զլուր քո լուայ եւ երկեայ. Տէր, հայեցայ ի գործս քո եւ զարհուրեցայ. ի մէջ երկուց գազանաց ծանիցիս, ի մերձենալ ամացն յայտնեսցիս, ի հասանել ժամանակին երեւեսցիս. ի խռովել անձին իմոյ՝՝ ի բարկութեան զողորմութիւնս յիշեսցես։