Եւ օձն էր իմաստնագոյն քան զամենայն գազանս որ ի վերայ երկրի՝՝ զոր արար Տէր Աստուած. եւ ասէ օձն ցկինն. Զի՞ է զի ասաց՝՝ Աստուած թէ Յամենայն ծառոց որ իցեն ի ներքս ի դրախտի այդր՝ մի՛ ուտիցէք։
Եւ եղեւ իբրեւ ետես Յովրամ զՅէու, եւ ասէ. Ողջո՞յն է, Յէու։ Եւ ասէ Յէու. Զի՞նչ ողջոյն է, տակաւին պոռնկութիւն Յեզաբելայ մօր քո եւ կախարդութիւնք նորա յաճախիցե՞ն։
Եւ դու, թշուառական, զի՞ գործեսցես. եթէ կարմիր զգեցցիս, եւ զարդու ոսկւով զարդարեսցիս, եւ ամասցես ծարիր յաչս քո, ի զուր են զարդարանքն քո. մերժեցին զքեզ հոմանիքն քո, եւ խնդրեն զանձն քո։
Նոյնպէս եւ կանայք ի զարդ խոնարհութեան ակնածութեամբ եւ զգաստութեամբ զարդարել զանձինս, մի՛ ի հիւսս ոսկեմանս ընդելուզեալս մարգարտով, կամ ի հանդերձս պաճուճեալս,