Իբրեւ լուաւ Եղիաբ եղբայր նորա երէց զխօսել նորա ընդ արսն, բարկացաւ սրտմտութեամբ Եղիաբ Դաւթի եւ ասէ. Ընդէ՞ր բնաւ իջեր այսր, եւ յո՞յր ձեռն թողեր զսակաւ ոչխարակսն յանապատի անդ. ես գիտեմ զհպարտութիւն քո եւ զչարութիւն սրտի քո, զի վասն տեսանելոյ զպատերազմս իջեր։