Սաւուղ եւ Յովնաթան սիրելիք եւ գեղեցիկք եւ վայելուչք, չմեկնեալք ի կենդանութեան իւրեանց, եւ ոչ մեկնեցան ի մահուան իւրեանց. թեթեւագոյնք քան զարծուիս, զօրացան առաւել քան զառիւծունս։
Որդի մարդոյ, ողբս առ ի վերայ փարաւոնի արքային Եգիպտացւոց եւ ասասցես ցնա. Առիւծացար ի մէջ ազգաց, եւ նմանեցար վիշապի՝՝ ի մէջ ծովու, եւ ոգորէիր ընդ գետս քո, եւ առ սմբակ պղտորէիր զջուրսն, եւ առաթուր կոխան առնէիր զգետս քո։
Եւ եղիցին մնացորդքն Յակոբայ ի հեթանոսս, ի մէջ ազգաց բազմաց իբրեւ զառեւծ ի մէջ խաշին յանտառի, եւ իբրեւ զկորիւն առիւծու ի մէջ հօտից խաշանց. զոր օրինակ յորժամ անցեալ զատուցանիցէ եւ յափշտակիցէ, եւ ոչ ոք իցէ որ թափիցէ։
Եւ ասեն ցնա արք քաղաքին յաւուրն եւթներորդի յառաջ քան զմտանել արեգականն. Զի՞նչ քաղցրագոյն քան զմեղր, կամ զի՞նչ հզօրագոյն քան զառեւծ։ Եւ ասէ ցնոսա Սամփսոն. Եթէ ոչ ճնշեալ էր զերինջն իմ՝՝, ոչ գտանէիք զառասպելն իմ։