2 զի անմտագոյն եմ քան զամենայն մարդիկ, եւ իմաստութիւն մարդոյ ոչ գոյ յիս։
արի, Աստուած, եւ դատեա զդատաստանս քո. յիշեա զնախատինս որ յանզգամէն զօրհանապազ։
Մի՛ ոք զանձն խաբեսցէ. եթէ ոք կամիցի ի ձէնջ իմաստուն լինել յաշխարհիս յայսմիկ, յիմար լիցի, զի եղիցի իմաստուն։
Ապա թէ ոք ի ձէնջ իցէ նուազեալ յիմաստութենէ, խնդրեսցէ յԱստուծոյ որ տայն ամենայնի առատապէս եւ ոչ նախատէ, եւ տացի նմա։
Եթէ ոք կամիցի գիտել ինչ, չեւ եւս գիտաց որպէս արժան է գիտել։
Ոչ կամիմ, եղբարք, եթէ տգէտք իցէք խորհրդոյս այսմիկ, զի մի՛ յանձինս ձեր իցէք իմաստունք. զի կուրութիւն փոքր ի շատէ եղեւ Իսրայելի, մինչեւ լրումն հեթանոսաց մտցէ,
Յիմարեցաւ ամենայն մարդ ի գիտութենէ. ամօթ եղեն ամենայն ոսկերիչք դրօշելովք իւրեանց. զի սուտ ձուլեցին, եւ չիք շունչ ի նոսա։
Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
եւ ասիցես թէ՝ Զիա՜րդ ատեցի զխրատ, եւ ի յանդիմանութեանց խոտորեցաւ սիրտ իմ։
Իմ է ամենայն գազան անտառի, երէ լերանց եւ ամենայն անասուն՝՝։
Որ սիրէ զխրատ՝ սիրէ զիմաստութիւն, եւ որ ատեայ զյանդիմանութիւն՝ անմիտ է։
Զայս ասէ այր ցհաւատացեալս Աստուծոյ. Եթէ լուռ եղէց,՝՝