17 Խրատեա զորդի քո եւ հանգուսցէ զքեզ, եւ տացէ զարդ անձին քում։
Որդի իմաստուն ուրախ առնէ զհայր, որդի անմիտ՝ տրտմութիւն է մօր։
Որ խնայէ ի գաւազան՝ ատեայ զորդի իւր, իսկ որ սիրէն՝ խնամով խրատէ։
Խրատեա զորդի քո՝ զի այնպէս եղիցի քեզ յոյս բարի. եւ ի թշնամանս մի՛ հպարտանար անձամբ քով. զի եթէ հարկանես զնա գաւազանաւ՝ ոչ մեռանի, բայց զանձն նորա փրկես ի մահուանէ։
Անմտութիւն բորբոքեալ ի սիրտ երիտասարդի, գաւազան եւ խրատ հեռի է ի նմանէ։
Գանք եւ կշտամբանք տան զիմաստութիւն. մանուկ մոլորեալ՝ յամօթ առնէ զծնողս իւր։