26 Որ յուսացեալ է ի յանդգնութիւն սրտի՝՝ նա անզգամ է, իսկ որ գնայ իմաստութեամբ՝ ապրեսցի։
Եւ ասէ Ազայէլ. Ո՞վ է ծառայ քո շուն մի, եթէ առնիցէ զբանդ զայդ։ Եւ ասէ Եղիսէ. Եցոյց ինձ Տէր թագաւորել քեզ ի վերայ Ասորւոց։
եւ ասէ ցմարդ. Ահա աստուածպաշտութիւն է իմաստութիւն, եւ մեկնել ի չարեաց է հանճար։
Զի ապրեցուսցեն զքեզ ի ճանապարհէ չարէ, եւ յառնէ որ խօսիցի եւ ոչ ինչ հաւատարիմս։
Տեսի՝՝ այր յանձն իւր պանծացեալ թէ իմաստուն իցէ, բայց յոյս գոյր յանզգամին քան ի նմա։
Լեր յուսացեալ ի Տէր յամենայն սրտէ քումմէ, եւ յիմաստութիւն քո մի՛ հպարտանար։
Մի՛ լինիր իմաստուն յաչս անձին քո, այլ երկիր ի Տեառնէ եւ խոտորեա յամենայն չարութենէ։
Խորին է սիրտ քան զամենայն եւ մարդ է՝՝, եւ ո՞վ ծանիցէ զնա։
Քանզի խորհուրդ մարմնոյ թշնամութիւն է յԱստուած. զի օրինացն Աստուծոյ ոչ հնազանդի. նա եւ կարէ իսկ ոչ։
զի ի մանկութենէ զգիրս սուրբս գիտես, որ կարող են իմաստուն առնել զքեզ ի փրկութիւն ի ձեռն հաւատոցն որ ի Քրիստոս Յիսուս։
Ապա թէ ոք ի ձէնջ իցէ նուազեալ յիմաստութենէ, խնդրեսցէ յԱստուծոյ որ տայն ամենայնի առատապէս եւ ոչ նախատէ, եւ տացի նմա։