20 Ի բազում փայտից զուարթանայ հուր, եւ ուր ոչ գոյ երկմիտ՝ դադարէ կռիւ։
Այր խորամանկ նիտայ զչարիս. եւ լապտեր նենգութեան բորբոքի չարեօք, եւ՝՝ քակէ զբարեկամս։
Հան զժանտն յատենէ՝ եւ ելցէ ընդ նմա եւ հակառակութիւն. զի յորժամ նստիցի յատենի՝ զամենեսեան անարգէ։
Բանք սուտակասպասաց կակուղ են, բայց արկանեն ի շտեմարանս մարտի։
Եւ նենգութեամբ ընդ ազգի քում մի՛ գնայցես. յարիւն ընկերի քո մի՛ յօժարիցես. ես եմ Տէր Աստուած ձեր՝՝։
Սոյնպէս եւ լեզու փոքր ինչ անդամ է եւ մեծամեծս բարբառի. ահա եւ սակաւ ինչ հուր զորպիսի՛ անտառս հրդեհէ։
Եւ լեզու հուր՝ զարդ անիրաւութեան. լեզու հաստատեալ է յանդամս մեր, որ զամենայն մարմինն ապականէ, եւ վառէ հրով զանիւ ծննդեան, եւ բորբոքեալ տոչորի ի գեհենի։