Մտի ի պարտէզ իմ, քոյր իմ հարսն, կթեցի զմուռս իմ հանդերձ խնկովք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով, արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերայք, մերձաւորք իմ, եւ արբէք, եւ արբեցարուք, եղբօրորդիք իմ՝՝։
եւ ա՛ռ զայն ի բերան իւր, եւ երթալով երթայր եւ ուտէր. չոգաւ առ հայր իւր եւ առ մայր իւր, եւ ետ նոցա եւ կերան. եւ ոչ պատմեաց նոցա թէ ի բերանոյ առիւծուն եհան զմեղրն։
Եւ Յովնաթանու չէր լուեալ եթէ երդմնեցոյց հայր նորա զժողովուրդն, եւ կարկառ զծագ գաւազանի իւրոյ որ ի ձեռին իւրում, եւ եհար ի խորիսխ մեղու. եւ դարձոյց զձեռն իւր ի բերան իւր, եւ բացան աչք նորա։