17 Բանից իմաստնոց մատո զունկն քո, եւ լուր բանից իմոց եւ հաստատեա զսիրտս քո՝ զի գիտասցես զնոսա, թէ բարի են.
Աստուած, մտին հեթանոսք ի ժառանգութիւն քո, պղծեցին զտաճար սուրբ քո, արարին զԵրուսաղէմ որպէս զհիւղս մրգապահաց՝՝։
Ի բազուկս իւրեանց ընկալցին զքեզ, զի մի՛ երբեք հարցես զքարի զոտն քո։
ընդունել զդարձուածս բանից, ի միտ առնուլ զարդարութիւն ճշմարիտ, եւ ուղղել զիրաւունս՝՝.
Տուր ի խրատ զսիրտ քո, եւ զլսելիս քո պատրաստեա բանից իմաստութեան։
Զայս ասեմ ձեզ իմաստնոցդ. խելամուտ լինել իրաւանց մի՛ ամաչէք.՝՝ ակն առնուլ ի դատաստանի չէ բարւոք։
Որդեակ, զօրէնս իմ մի՛ մոռանար, եւ զբանս իմ պահեսցես ի սրտի քում,
Բանք իմաստնոց իբրեւ զխթան եզանց, եւ իբրեւ բեւեռք հարեալք ի մուրհակաց տուան ի հովուէ միոջէ։
Հեռագոյն քան որպէս էրն.՝՝ եւ զխորութիւն խորոց ո՞վ կարասցէ գիտել։
Յոր միանգամ՝՝ ետու զսիրտ իմ գիտել զիմաստութիւն, եւ տեսանել զզբաղումն որ արարեալ է ի վերայ երկրի. (զի ի տուէ եւ ի գիշերի քուն յաչս նորա ոչ է տեսանել.)
Զամենայն զայս տեսի, եւ ետու զսիրտ իմ յամենայն արարածս որ արարեալ են ի ներքոյ արեգական. որում միանգամ իշխան եղեւ մարդն ի վերայ մարդոյ չարչարել զնա՝՝։
Ունկնդիր լերուք լսելեօք ձերովք, զհետ եկայք ճանապարհաց իմոց՝՝. լուարուք ինձ, եւ կեցցեն ի բարութեան անձինք ձեր. եւ եդից ընդ ձեզ ուխտ յաւիտենական զսրբութիւնսն Դաւթի զհաւատարիմս։
Եւ մինչդեռ նա խօսէր, ահա ամպ լուսաւոր հովանի եղեւ ի վերայ նոցա. ձայն եղեւ յամպոյն եւ ասէ. Դա է Որդի իմ սիրելի ընդ որ հաճեցայ, դմա լուարուք։