6 Խնդրեսցես զիմաստութիւն առ ի չարաց, եւ ոչ գտցես. եւ զհանճար առ յիմաստնոց՝ դիւրաւ։
որոց իբրեւ լուիցէ իմաստունն՝ իմաստնագոյն լիցի, իսկ որ հանճարեղն իցէ զառաջնորդութիւն ստասցի,
Վկայ հաւատարիմ ոչ ստէ. բորբոքէ զստութիւն վկայ անիրաւ։
Ամենայն ինչ հակառակ է անզգամի. զէն հանճարոյ շրթունք իմաստունք։
Ոչ սիրէ անխրատն զյանդիմանիչս իւր, եւ ընդ իմաստունս ոչ խօսեսցի։
Ընդէ՞ր գտանին ստացուածք անմտի՝՝, զի իմանալ զիմաստութիւն անմիտն ոչ կարէ։ Որ բարձր առնէ զտուն իւր՝ խնդրէ զբեկումն. եւ որ կամակորէ յուսմանէ, անկցի ի չարիս։՝՝
Երեսք առն հանճարեղի իմաստունք,՝՝ աչք անմտի զվայրօք յածին։
Ոչ ինչ պիտոյ է իմաստութիւն պակասամտի, զի առաւել եւս վարի անզգամութեամբ։
Իմաստութիւն եւ խորհուրդ բարեաց ի դրունս իմաստնոց։
Տեսի՝՝ այր յանձն իւր պանծացեալ թէ իմաստուն իցէ, բայց յոյս գոյր յանզգամին քան ի նմա։
Արդարութեամբ են ամենայն պատգամք բերանոյ իմոյ, եւ ոչ ինչ գոյ ի նոսա ծռութիւն եւ ոչ թիւրութիւն։
Ամենայն ինչ ուղիղ է իմաստնոց, եւ յարմարեալ այնոցիկ ոյք գտանեն զգիտութիւն։
զի զօրէնս յօգնականութիւն ետ. զի ասիցեն թէ ոչ իբրեւ զբանս զայս, վասն որոյ չիք կաշառս տալ վասն նորա։
Յամօթ եղեն իմաստունքն, զարհուրեցան եւ պարտեցան, զի զբան Տեառն անարգեցին. զի՞նչ իմաստութիւն իցէ ի նոսա։
Եթէ ոք կամիցի գիտել ինչ, չեւ եւս գիտաց որպէս արժան է գիտել։
Ապա թէ ոք ի ձէնջ իցէ նուազեալ յիմաստութենէ, խնդրեսցէ յԱստուծոյ որ տայն ամենայնի առատապէս եւ ոչ նախատէ, եւ տացի նմա։