25 Բան ահեղ խռովեցուցանէ զսիրտ առն արդարոյ,՝՝ աւետիք բարեաց՝ ուրախ առնեն զնա։
Ահա չափով եդիր զաւուրս իմ, եւ կար զօրութեան իմոյ որպէս ոչ ինչ է առաջի իմ. սակայն ամենեւին ընդունայն է ամենայն մարդ մսեղի։՝՝
Են՝ որ բանիւք իւրեանց խոցեն որպէս սրով, բայց լեզուք իմաստնոց բժշկեն։
Արդարն իրաւախոհ սիրէ զանձն. խորհուրդք ամպարշտաց մեղմեխք են։ Զմեղաւորս հալածեն չարիք, արդարոց հասցեն բարութիւնք.՝՝ ճանապարհք ամպարշտաց մոլորեցուսցեն զնոսա։
Սիրտ առն ընդմտատարի՝ տրտմութիւն է անձին իւրոյ, եւ յորժամ ուրախ լինի՝ չխառնի ընդ թշնամանս։՝՝
Սրտի բերկրեցելոյ երեսք ծաղկին. եւ ոգի որ ի տրտմութեան է՝ թախծեալ շրջի։
Յամենայն ժամանակս աչք չարաց սպասեն չարեաց, իսկ բարիքն հանդարտեն յամենայն ժամ՝՝։
եւ ոչ հնազանդի նմա անզգամ. եւ ոչ ասիցէ դիպօղ ինչ եւ բարի հասարակաց։
Լաւ է սակաւիկ ինչ առնուլ արդարութեամբ, քան զբազում արդիւնս աներկիւղածութեամբ։ Սիրտ առն խորհեսցի զիրաւունս, զի յԱստուծոյ ուղղեսցին գնացք նորա։ Ակն որ տեսանէ զբարիս՝՝ ուրախ առնէ զսիրտ. համբաւ բարի պարարէ զոսկերս։
Խորիսխ մեղու՝ բանք բարիք, եւ քաղցրութիւն նորա բժշկութիւն հոգւոց։
Սիրտ ուրախ բարեմոյն առնէ, առն հոգածի՝ ցամաքեն ոսկերք։
Զցասումն առն հանդարտեցուցանէ ծառայ իմաստուն՝՝, այլ առն նեղասրտի ո՞վ ունիցի ժոյժ։
Ոսկի խնձոր ընդ սարդիոն յեռեալ, այնպէս է խօսել բանս իմաստունս։
Իւղով եւ խնկով եւ գինւով զուարճանայ սիրտ, եւ բեկանի ի տրտմութենէ անձն։՝՝
Տէր Տէր տայ՝՝ ինձ լեզու խրատու, զի գիտացից խօսել ի ժամու զբանն. պատրաստեաց զիս ընդ առաւօտս. յաւել ինձ ունկն ի լսել.
Եւ պատասխանի ետ Տէր ամենակալ հրեշտակին, որ խօսէր յիս՝ բանս բարեաց եւ բանս մխիթարութեան։