18 Են՝ որ բանիւք իւրեանց խոցեն որպէս սրով, բայց լեզուք իմաստնոց բժշկեն։
ապականեցան եւ պղծեցան յանօրէնութեան իւրեանց, եւ ոչ ոք է որ առնէ զքաղցրութիւն։
Օտար եղեն մեղաւորք ի մօրէ, խաբեցան յարգանդէ եւ խօսեցան սուտ։
Սրտմտութիւն նոցա ըստ նմանութեան օձի, որպէս իժի եւ քարբի զի խցեալ է զականջս իւր,
Որպէս փրկեցան սիրելիք քո, կեցո աջով քո եւ լուր մեզ։
Լուր աղօթից իմոց, զի առ քեզ ամենայն մարմին եկեսցէ։
Եւ զյայտնի հաւատս պատմէ արդար՝՝. վկայ անօրինաց նենգաւոր է։
Թագաւոր յանդուգն՝՝ անկցի ի չարիս. եւ հրեշտակ հաւատարիմ փրկէ զնա։
Բժշկութիւն լեզուի՝ ծառ կենաց. եւ որ պահէն զնա՝ լցցի հոգւով՝՝։
Շրթունք իմաստնոց հաստատեալ են իմաստութեամբ,՝՝ սիրտք անմտաց ոչ են անսխալք։
Խորիսխ մեղու՝ բանք բարիք, եւ քաղցրութիւն նորա բժշկութիւն հոգւոց։
Իբրեւ սուսեր եւ սլաք սրեալ, նոյնպէս եւ այր որ վկայէ զբարեկամէ իւրմէ վկայութիւն ստութեան.
քանզի կեանք են որոց գտանեն զնոսա, եւ ամենայն մսեղւոյ՝ բժշկութիւն։
Եւ ունէր յաջոյ ձեռինն իւրում աստեղս եւթն, եւ ի բերանոյ նորա սուր երկսայրի սրեալ ելանէր, եւ երեսք նորա իբրեւ զարեգակն ճառագայթեալ երեւէին՝՝։
Եւ գնայր ի մէջ հրապարակաց քաղաքին. եւ զեզերբ գետոյն՝՝ աստի եւ անտի ծառ կենաց որ բերէր պտուղս երկոտասան, ըստ միոյ միոյ ամսոյ տային զպտուղս իւրեանց. եւ տերեւ ծառոյն էր բժշկութիւն հեթանոսաց։