12 Արհամարհէ զընկերս այր պակասամիտ, այր իմաստուն զլռութիւն սիրէ։
Եւ լռեցին եւ ոչ ետուն նմա պատասխանի, զի պատուէր տուեալ էր արքայի թէ՝ Մի՛ տայցէք նմա պատասխանի։
Ի Շատախօսութենէ ոչ ապրեսցիս ի մեղաց, թէ խնայես ի շրթունս՝ իմաստուն լինիս։
Յօրհնութեան ուղղոց բարձրասցի քաղաք, եւ բերանօք ամպարշտաց կործանեսցի։
Այր երկխօս՝ յայտնէ զխորհուրդս յատենի, իսկ հաւատարիմն ոգւով՝ ծածկէ զիրս։
Որ անարգէ զտնանկն՝ մեղանչէ. եւ որ ողորմի աղքատի՝ երանելի է։
Իսկ որ շնայ առ պակասութեան մտաց՝՝, կորուստ անձին իւրում ստանայ.
Իբրեւ լսէին զայս ամենայն փարիսեցիքն, քանզի արծաթասէրք էին, անգոսնէին զնա։
Ասաց եւ առ ոմանս պանծացեալս յանձինս թէ արդարք իցեն եւ խոտիցեն զբազումս, զառակս զայս.
որ բամբասեալ, եւ ոչ փոխարէն բամբասէր. չարչարեալ, եւ ոչ պահէր սպառնալիս, բայց իրաւամբք մատնէր դատաւորին՝՝.
Եւ ասէ ցնա Զեբուղ. Արդ ո՞ւր է բերան քո որ ասէր, թէ՝ Ո՞վ է Աբիմելէք, զի ծառայեսցուք նմա. ո՞չ աւանիկ այն զօր է զոր դուն աղարտէիր. արդ ել եւ տուր ընդ նմա պատերազմ։
Եւ որդիք ժանտք ասէին թէ՝ Ո՞ է սա որ փրկիցէ զմեզ. եւ անարգեցին զնա, եւ ոչ բերին նմա պատարագս։