31 Բերան արդարոյ բղխէ զիմաստութիւն, լեզու անիրաւի սատակեսցի։
Նայեա եւ լուր ինձ, Տէր Աստուած իմ. լոյս տուր, Տէր, աչաց իմոց, զի մի՛ երբեք ննջեցից ի մահ։
Ուրախ եղիցի արդար ի Տէր, եւ յուսասցի ի նա. նովաւ գովեսցին ամենեքեան ոյք ուղիղ են սրտիւք։
Աղբեւր կենաց ի ձեռին արդարոյ, զբերան ամպարշտաց ծածկեսցէ կորուստ։
Որ ի շրթանց բղխէ զիմաստութիւն, իբրեւ գաւազանաւ հարկանէ զայր անմիտ։՝՝
Խստասիրտն՝ բարեաց ոչ պատահէ. այր յեղյեղուկ լեզուաւ՝ անկցի ի չարիս։
Զբերան իւր եբաց չափով եւ իմաստութեամբ, եւ կարգ եդ լեզուի իւրում։