17 Եւ ասացի ցնոսա. Դուք տեսէք զչարիսս յորում եմք այժմ, եւ զիարդ Երուսաղէմ անապատ է եւ դրունք սորա հրկէզ. եկայք եւ շինեսցուք զպարիսպս Երուսաղեմի, եւ ոչ եւս եղիցուք ի նախատինս։
Վասն զի ծառայ եղաք, եւ ի ծառայութեանն մերում ոչ թողեր զմեզ, Տէր Աստուած մեր. եւ խոնարհեցան առ մեզ ողորմութիւնք քո առաջի թագաւորին Պարսից՝ տալ զմեզ ի կենդանութիւն, եւ բարձրացուցանել զտուն Աստուծոյ մերոյ, կանգնել եւ շինել զանապատս զայս, եւ արկանել ցանգ եւ պարիսպ ամրութեան Յուդայ եւ Երուսաղեմի։
Եւ ասեն ցիս. Զերծեալքն ի գերութենէն են անդէն յաշխարհին իւրեանց ի մեծ նեղութեան եւ ի նախատինս. եւ պարիսպքն Երուսաղեմի կան նոյնպէս քակեալ եւ աւերեալ, եւ դրունք նորա հրկիզեալ հրով։
Եւ ելի ես ընդ դուռն հեղեղատին, եւ առ բերանով երկրի թզենւոյն՝ եւ մինչեւ ի դուռն Աղբերցն. եւ ճնշէի ի նեղութենէ անցին առ պարսպաւն Երուսաղեմի, զոր էին նոցա սրբեալ, եւ դրունք նորա ապականեալ էին ի հրոյ՝՝։
Եւ դարձայ, եւ ոչ գիտացին պահապանքն եթէ զի՛նչ էի երթեալ եւ կամ զի՛նչ առնէի, եւ Հրէիցն եւ քահանայիցն եւ պատուականացն եւ զօրագլխաց եւ այլոցն որք վճարէին զիրս գործոյն՝ մինչեւ ցայն վայր ոչ պատմեալ էր նոցա՝՝։