Եւ ասասցեն եթէ՝ Այսուհետեւ մի՛ եւս յաւելուցուք թշնամանել եւ զրկել զկոյս դուստր Սիոնի. այլ յոտն կաց՝ եւ անց ընդ ծով. եւ թէպէտ եւ դիմեսցես ի Կիտիս, եւ ոչ անդ լիցի քեզ հանգիստ։
Եւ դու որդի մարդոյ, ասա ցիշխանդ Ծուրա. Այսպէս ասէ Տէր Տէր. Փոխանակ զի հպարտացաւ սիրտ քո, եւ ասացեր թէ՝ Աստուած եմ ես, եւ զբնակութիւն Աստուծոյ բնակեցի ի սիրտ ծովու. մարդ ես դու՝ եւ ոչ Աստուած, եւ ետուր զսիրտ քո իբրեւ զսիրտն Աստուծոյ։
Վա՜յ քեզ, Քորազին, վա՜յ քեզ, Բեթսայիդա. զի եթէ ի Տիւրոս եւ ի Սիդովն եղեալ էին զօրութիւնքն որ ի ձեզ եղեն, վաղու եւս արդեւք խորգով եւ մոխրով ապաշխարեալ էր։