29 բայց որ հայհոյեսցէ զՀոգին Սուրբ, ոչ ունիցի թողութիւն յաւիտեան, այլ պարտապան լիցի յաւիտենիցն մեղաց.
Եւ երթիցեն նոքա ի տանջանսն յաւիտենականս, եւ արդարքն՝ ի կեանսն յաւիտենականս։
Եւ ահա ոմանք ի դպրացն ասեն ընդ միտս. Հայհոյէ դա։
Որ ուտեն զտունս այրեաց, պատճառանօք յերկարեալ զաղօթս, զի աւելի եւս դատաստանս ընկալցին։
զի ասէին թէ՝ Այս պիղծ գոյ ի նմա։
Եւ ամենայն որ ասէ բան զՈրդւոյ մարդոյ՝ թողցի նմա. բայց որ զՀոգին Սուրբ հայհոյիցէ՝ մի՛ թողցի նմա։
որք տայցեն վրէժս ի սատակումն յաւիտենից յերեսաց Տեառն եւ ի փառաց զօրութեան նորա,
անսաստ ալիք ծովու, որ միշտ փրփրեն զիւրեանց անձանցն զամօթ. աստեղք մոլարք, որոց վիհ խաւարին յաւիտենից պահեալ է։
Որպէս Սոդոմն եւ Գոմոր եւ որ շուրջ զնոքօք քաղաքքն, որ ըստ նմին օրինակի պոռնկեցան զհետ ընկերացն մարմնոց, կան առաջի օրինակ՝ զյաւիտենական հրոյն ընկալեալ զդատաստան։