10 Քանզի գիտէր թէ առ նախանձու մատնեցին զնա քահանայապետքն։
Եւ նախանձեցան ընդ նմա եղբարքն իւր. բայց հայրն պահէր զբանսն։
Անողորմ է սրտմտութիւն, եւ սաստիկ է բարկութիւն, այլ նախանձ եւ ոչ իմիք ժուժկալէ՝՝։
Եւ տեսի ես զամենայն վաստակս եւ զամենայն արութիւն արարածոյն՝՝. զի նախանձ առն ի մերձաւորէ իւրմէ. սակայն եւ այն ունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ։
Քանզի գիտէր թէ առ նախանձու մատնեցին զնա։
Որք եւ զամբոխն հաւանեցուցին, զի արձակեսցէ նոցա զԲարաբբայն։
Պատասխանի ետ Պիղատոս եւ ասէ ցնոսա. Կամի՞ք զի արձակեցից ձեզ զարքայն Հրէից։
Իբրեւ տեսին Հրեայքն զամբոխն՝ լցան նախանձու, եւ ընդդէմ դարձեալ ասացելոցն ի Պաւղոսէ՝ հայհոյէին։
Զի էաք երբեմն եւ մեք անմիտք, անհաւանք, մոլորեալք, ծառայէաք ցանկութեանց եւ պէսպէս անառակութեանց. չարութեամբ եւ նախանձու շրջէաք, ատեցեալք՝ եւ զմիմեանս ատէաք։
Կամ թէ վայրապա՞ր համարիցիք զոր ասէ Գիրն. Առ նախանձ ինչ որում փափաքէ հոգին՝՝ որ բնակեաց ի մեզ.
Ոչ որպէս Կայէնն ի չարէ անտի էր եւ սպան զեղբայրն իւր. եւ յո՞ր սակս սպան զնա. զի իւր գործքն չար էին, եւ եղբօրն՝ բարի։