Եւ ամենայն որդիքն Իսրայելի տեսանէին զիջանել հրոյն եւ զփառսն Տեառն ի վերայ տանն. եւ անկան ի վերայ երեսաց յերկիր ի քարայատակ տեղւոջն, եւ երկիր պագին եւ օրհնեցին զՏէր, զի բարի է, զի յաւիտեան է ողորմութիւն նորա։
Եւ մատուցեալ յառաջ սակաւիկ մի, անկաւ ի վերայ երեսաց իւրոց, կաց յաղօթս եւ ասէ. Հայր իմ, եթէ հնար է, անցցէ բաժակս այս յինէն. բայց ոչ որպէս ես կամիմ, այլ որպէս դու։
Եւ աղաչեցի առաջի Տեառն կրկին անգամ իբրեւ զառաջինն, զքառասուն տիւ եւ զքառասուն գիշեր. հաց ոչ կերայ եւ ջուր ոչ արբի, վասն ամենայն մեղաց ձերոց զոր մեղայք՝ առնել զչար առաջի Տեառն Աստուծոյ մերոյ՝՝, բարկացուցանել զնա.
Որ յաւուրս մարմնոյ իւրոյ աղօթս եւ պաղատանս առ այն որ կարողն էր ապրեցուցանել զնա ի մահուանէ՝ ուժգին գոչմամբ եւ արտասուօք մատուցանէր, եւ լսելի լինէր առ լաւութեանն։
անկանէին քսան եւ չորք երիցունքն առաջի նստելոյն յաթոռն, եւ երկիր պագանէին Կենդանւոյն յաւիտեանս յաւիտենից. եւ դնէին զպսակս իւրեանց առաջի աթոռոյն եւ ասէին.