1 Եւ էր զատիկն եւ բաղարջակերք յետ երկուց աւուրց, խնդրէին քահանայապետքն եւ դպիրք եթէ զիա՞րդ զնա նենգաւ կալեալ սպանանիցեն։
Տեսին զնա եղբարքն յառաջագոյն՝՝ ի հեռաստանէ՝ մինչչեւ մօտ եկեալ էր առ նոսա, խորհուրդ վատ ի մէջ առին սպանանել զնա։
Աստուած յերկնից նայեցաւ յամենայն որդիս մարդկան, տեսանել թէ իցէ՛ ոք իմաստուն որ խնդրիցէ զԱստուած։
Վասն զի լաւ է ինձ ողորմութիւն քո քան զկեանս իմ, եւ շրթունք իմ գովեսցեն զքեզ։
Եկն զկնի քո անձն իմ, եւ զիս ընկալաւ աջ քո։
Եւ խօսեցաւ Տէր ընդ Մովսիսի եւ ընդ Ահարոնի յերկրին Եգիպտացւոց, եւ ասէ.
Եւ բրդեսցես զայն պատառս պատառս, եւ արկցես ի վերայ նոցա եւղ. զի զոհ Տեառն է։
Իսկ փարիսեցիքն ելեալ արտաքս խորհուրդ առին զնմանէ թէ ո՛րպէս կորուսցեն զնա։
Այլ յորժամ առնիցես ողորմութիւն, մի՛ հարկաներ փող առաջի քո, որպէս կեղծաւորքն առնեն ի ժողովուրդս եւ ի հրապարակս, որպէս զի փառաւորեսցին ի մարդկանէ. ամէն ասեմ ձեզ. Այն իսկ են վարձք նոցա։
Եւ յառաջնում աւուր բաղարջակերացն յորժամ զզատիկն զենուին, ասեն ցնա աշակերտքն. Ո՞ւր կամիս, երթիցուք պատրաստեսցուք զի կերիցես զզատիկն։
Բայց ասէին թէ՝ Մի՛ ի տօնի աստ, զի մի՛ խռովութիւն լինիցի ի ժողովրդեանն։
Ժողովեցին քահանայապետքն եւ փարիսեցիքն ատեան, եւ ասեն. Զի՞նչ արասցուք, զի այրն այն բազում նշանս առնէ։
Յառաջագոյն քան զտօնն զատկի գիտաց Յիսուս թէ հասեալ է ժամ նորա զի փոխեսցի յաշխարհէ աստի առ Հայր, սիրեաց զիւրսն որ յաշխարհի աստ են, ի սպառ սիրեաց զնոսա։
Զոր իբրեւ կալաւ, եդ ի բանտի, եւ մատնեաց չորից չորրորդաց զինուորաց պահել զնա. եւ կամէր յետ զատկին ածել զնա ժողովրդեանն։