20 Եւ մինչդեռ այգուցն առ նովաւ անցանէին, տեսին զթզենին ցամաքեալ յարմատոց։
Ի վերայ կարկառի քարանց ննջեսցէ, եւ ի մէջ մանրախիճ քարանց կեցցէ. եթէ ընկլցէ զնա տեղին՝ ստեսցէ։
Զի ոչ սերմանեսցեն եւ ոչ տնկեսցեն, եւ ոչ հաստատեսցի յերկրի արմատ նոցա՝՝, շնչեաց ի նոսա եւ ցամաքեցան. եւ փոթորիկ իբրեւ զխռիւ առցէ զնոսա։
Զի՞նչ ինչ առնել էր այգւոյ իմում, եւ ես ոչ արարի նմա. մնացի զի բերցէ խաղող՝ եւ եբեր փուշ։
ի ծագել արեւու տապացաւ, եւ զի ոչ գոյին արմատք, չորացաւ։
Նա պատասխանի ետ նոցա եւ ասէ. Ամենայն տունկ զոր ոչ տնկեաց Հայր իմ երկնաւոր՝ խլեսցի։
Եւ այգուցն իբրեւ դարձաւ անդրէն ի քաղաքն, քաղցեաւ։
Եւ ի վաղիւ անդր մինչդեռ ելանէին ի Բեթանիայ, քաղցեաւ։
Պատասխանի ետ եւ ասէ ցնա. Մի՛ եւս ոք յաւիտեան ի քէն պտուղ կերիցէ։ Եւ լսէին աշակերտքն նորա։
Եթէ ոք ոչ է հաստատեալ յիս, ել նա արտաքս իբրեւ զուռն եւ ցամաքեցաւ, եւ ժողովեն զնա եւ ի հուր արկանեն, եւ այրի։
իսկ որ բերէ փուշ եւ տատասկ, անպիտան է եւ մերձ յանէծս, եւ վախճան նորա յայրումն։
Սոքա են ատեցեալք շոգմոգք՝ երթեալ զհետ ցանկութեանց իւրեանց, ի սէրս իւրեանց խարդախութեամբ, լինին ընդ ձեզ ուրախակիցք, աներկեւղ՝՝ զանձինս ճարակեն. ամպք անջրդիք հողմակոծեալք, ծառք պտղակորոյսք, անպտուղք, կրկնամեռք, խլեալք արմատաքի.