41 Իսկ Յիսուս գթացեալ ձգեաց զձեռն, մերձեցաւ ի նա եւ ասէ ցնա. Կամիմ, սրբեաց։
Եւ ասաց Աստուած. Եղիցի լոյս։ Եւ եղեւ լոյս։
Ճաշակեցէք եւ տեսէք՝ զի քաղցր է Տէր, երանեալ է այր որ յուսայ ի նա։
Եւ տեսեալ զժողովուրդսն՝ գթացաւ ի նոսա, զի էին աշխատեալք եւ ցրուեալք իբրեւ զոչխարս որոց ոչ իցէ հովիւ։
Գայ առ նա բորոտ մի, աղաչէր, ի ծունր իջանէր եւ ասէր. Տէր, եթէ կամիս, կարող ես զիս սրբել։
Եւ իբրեւ ասացն ցնա, վաղվաղակի գնաց ի նմանէ բորոտութիւնն, եւ սրբեցաւ։
Եւ զարթուցեալ սաստեաց հողմոյն եւ ծովուն, ասէ. Դադարեա, կարկեաց։ Եւ դադարեաց հողմն եւ եղեւ խաղաղութիւն մեծ։
Եւ կալեալ զձեռանէ մանկանն՝ ասէ ցնա. Տալիթա, կո՛ւմի։ Որ թարգմանի. Աղջիկ դու, քեզ ասեմ, արի։
Եւ ելեալ ետես ամբոխ բազում եւ գթացաւ ի նոսա, զի էին իբրեւ ոչխարք որոց ոչ իցէ հովիւ. եւ սկսաւ ուսուցանել զնոսա յոյժ։
որ է լոյս փառաց եւ նկարագիր էութեան նորա, որ կրէ զամենայն բանիւ զօրութեան իւրոյ, սրբութիւն մեղաց մերոց արարեալ՝ նստաւ ընդ աջմէ Մեծութեանն ի բարձունս։
Ուստի պարտ իսկ էր նմա ամենայնիւ եղբարց նմանել, զի ողորմած լինիցի եւ հաւատարիմ քահանայապետ յաստուածակոյս կողմանէ անտի, առ ի քաւելոյ զմեղս ժողովրդեանն։
Քանզի ոչ եթէ ունիմք քահանայապետ որ չիցէ կարող չարչարակից լինել տկարութեան մերոյ, այլ փորձ է ամենայնիւ ըստ նմանութեան, առանց մեղաց։