26 Եւ ասէ ցնոսա. Ընդէ՞ր վատասիրտք էք, սակաւահաւատք։ Յայնժամ յարուցեալ սաստեաց հողմոցն եւ ծովուն, եւ եղեւ խաղաղութիւն մեծ։
Որ տիրէն զօրութեամբ իւրով յաւիտենից, աչք նորա ի հեթանոսս հային. ոյք դառնացուցին զնա՝ մի՛ բարձրասցին յանձինս իւրեանց։
Ամենայն աւուրք մեր նուաղեցան, եւ ի բարկութենէ քումմէ խռովեցաք. ժամանակ ամաց մերոց անդադար որպէս սարդի.
որ վերացոյց աջով իւրով զՄովսէս, եւ բազուկ փառաց նորա յաղթահարեաց՝՝ զջուրսն առաջի երեսաց նորա, առնել իւր անուն յաւիտենական։
Սաստէ ծովու, եւ ցամաքեցուցանէ զնա, եւ զամենայն գետս աւերէ. նուազեաց Բասանացին եւ Կարմեղոս, եւ ամենայն ծաղիկք Լիբանանու պակասեցին։
Միթէ գետոց բարկասցի՞ Տէր, կամ սրտմտութիւն քո ի վերայ գետո՞ց, կամ ասպատակ քո ի վերայ ծովո՞ւ, զի ելցես յերիվարս քո, եւ հեծելութիւն քո փրկութիւն է։
Գիտաց Յիսուս եւ ասէ. Զի՞ խորհիք ի միտս ձեր, թերահաւատք, եթէ հաց ոչ ունիք։
Բայց այս ազգ ոչ ելանէ, եթէ ոչ աղօթիւք եւ պահովք։
իսկ եթէ զխոտն ի վայրի որ այսօր է եւ վաղիւ ի հնոց արկանի, Աստուած այնպէս զգեցուցանէ, ո՞րչափ եւս առաւել զձեզ, թերահաւատք։
Եւ մարդիկն զարմացան, եւ ասէին. Որպիսի՛ ոք իցէ սա, զի եւ հողմք եւ ծով հնազանդին սմա։
Սաստեաց ի նա Յիսուս եւ ասէ. Պապանձեաց եւ ել ի դմանէ։ Զգետնեաց զնա դեւն ի միջի անդ, եւ ել ի նմանէ, եւ ոչինչ վնասեաց նմա։
Բայց աւետեացն Աստուծոյ ոչ երկմտեաց անհաւատութեամբ, այլ զօրացաւ հաւատովք, ետ փառս Աստուծոյ,
Եւ ունէր ի ձեռին իւրում գրկոյք մի բացեալ. եւ եդ զոտն իւր զաջ ի վերայ ծովու, եւ զձախն ի վերայ երկրի։