18 Քանզի գիտէր թէ առ նախանձու մատնեցին զնա։
Եւ նախանձեցան ընդ նմա եղբարքն իւր. բայց հայրն պահէր զբանսն։
Զի փշրեաց զդրունս պղնձիս, եւ զնիգս երկաթիս խորտակեաց։
Անողորմ է սրտմտութիւն, եւ սաստիկ է բարկութիւն, այլ նախանձ եւ ոչ իմիք ժուժկալէ՝՝։
Եւ տեսի ես զամենայն վաստակս եւ զամենայն արութիւն արարածոյն՝՝. զի նախանձ առն ի մերձաւորէ իւրմէ. սակայն եւ այն ունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ։
Տէր, բազուկ քո բարձր, եւ ոչ ծանեան. ծանիցեն եւ ամաչեսցեն, եւ նախանձ առցէ զժողովուրդն անխրատ՝՝. եւ այժմ հուր զհակառակորդս կերիցէ։
Իբրեւ ժողովեցան, ասէ ցնոսա Պիղատոս. Զո՞ կամիք յերկուց աստի զի արձակեցից ձեզ, զՅեսու Բարաբբա՞՝՝ եթէ զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։
Եւ մինչ նստէր յատենին, առաքեաց առ նա կինն իւր եւ ասէ. Չկայ ինչ քո եւ արդարոյն այնորիկ, զի բազում անցք անցին ընդ իս այսօր յանուրջս վասն նորա։
Քանզի գիտէր թէ առ նախանձու մատնեցին զնա քահանայապետքն։
Իբրեւ տեսին Հրեայքն զամբոխն՝ լցան նախանձու, եւ ընդդէմ դարձեալ ասացելոցն ի Պաւղոսէ՝ հայհոյէին։
Յարուցեալ քահանայապետն եւ ամենեքին որ ընդ նմա, աղանդ սադուկեցւոց, լցան նախանձու։
Եւ նահապետքն նախանձեալ ընդ Յովսեփայ՝ վաճառեցին յԵգիպտոս. եւ էր Աստուած ընդ նմա,
Կամ թէ վայրապա՞ր համարիցիք զոր ասէ Գիրն. Առ նախանձ ինչ որում փափաքէ հոգին՝՝ որ բնակեաց ի մեզ.