16 Ունէին յայնժամ կապեալ մի նշանաւոր, որում անուն էր Յեսու Բարաբբա։
Բայց ըստ տօնի սովոր էր դատաւորն արձակել ժողովրդեանն կապեալ մի զոր կամէին։
Իբրեւ ժողովեցան, ասէ ցնոսա Պիղատոս. Զո՞ կամիք յերկուց աստի զի արձակեցից ձեզ, զՅեսու Բարաբբա՞՝՝ եթէ զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։
Եւ էր որում անուն էր Բարաբբա՝ կապեալ ընդ խռովիչսն, որոց ի խռովելն՝ այր մի սպանեալ էր։
Արձակեաց նոցա զԲարաբբայն՝ զոր վասն խռովութեան եւ սպանութեան արկեալ էր ի բանտ, զոր եւ խնդրէինն իսկ, եւ զՅիսուս մատնեաց կամաց նոցա։
Աղաղակեցին ամենեքեան եւ ասէին. Մի՛ զդա, այլ զԲարաբբա։ Եւ էր Բարաբբայն այն աւազակ։
Եւ դուք զՍուրբն եւ զԱրդարն ուրացարուք եւ խնդրեցէք այր մի մահապարտ շնորհել ձեզ։
որք հասեալ էին յԱստուծոյ իրաւանցն վերայ եթէ ոյք զայսպիսիսն գործեն արժանի են մահու. եւ ոչ միայն որ զայն առնեն, այլ եւ որ կամակիցն լինին գործելեացն։
Ողջոյն տաջիք Անդրոնիկեայ եւ Յունեայ ազգականաց իմոց եւ գերեկցաց, որք երեւելիքն իսկ են յառաքեալս, որք եւ յառաջ իսկ քան զիս եղեն ի Քրիստոս։