Մտի ի պարտէզ իմ, քոյր իմ հարսն, կթեցի զմուռս իմ հանդերձ խնկովք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով, արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերայք, մերձաւորք իմ, եւ արբէք, եւ արբեցարուք, եղբօրորդիք իմ՝՝։
Տէր Աստուած ի քեզ է հզօրն, եւ փրկեսցէ զքեզ. ածցէ ի վերայ քո ուրախութիւն, եւ նորոգեսցէ զքեզ սիրով իւրով. եւ ուրախ լիցի ի քեզ զուարճութեամբ իբրեւ յաւուր տօնի.
հայեսցուք ի զօրագլուխն հաւատոց եւ ի կատարիչն Յիսուս, որ փոխանակ ուրախութեանն որ նմա առաջի կայր՝ յանձն առ զխաչն, արհամարհեաց զամօթն, նստաւ ընդ աջմէ աթոռոյն Աստուծոյ։
Եւ երգէին զերգս նորս առաջի աթոռոյն եւ առաջի չորից կենդանեացն եւ առաջի երիցանցն. եւ ոչ ոք կարէ գիտել զերգս նոցա, բայց միայն հարեւր քառասուն եւ չորս հազարքն, որք ազատեալ են յերկրէ։