Յաւուր յայնմիկ առից ի վերայ ձեր առակ. ողբասցեն ողբս ձայնիւ, եւ ասասցեն. Թշուառութեամբ թշուառացաք։ Մասն ժողովրդեան իմոյ լարով չափեցաւ, եւ ոչ ոք էր որ արգելոյր զնա դարձուցանել. անդք մեր բաժանեցան՝՝։
Ո՞չ ապաքէն զայս ամենայն առակ զնմանէ առակեսցեն, եւ զնա արկցեն յերգ եւ ասասցեն. Վա՜յ որ յաճախէ անձին իւրում որ ոչ իւր իցէ, մինչեւ ցե՞րբ, ծանրացուցանէ զանուր իւր ծանրութեամբ։
Եւ սկսաւ խօսել ընդ նոսա առակօք եւ ասել՝՝. Այր մի տնկեաց այգի եւ ած շուրջ զնովաւ ցանգ, եւ գուբ հնձան փորեաց եւ շինեաց աշտարակ, եւ ետ զնա ցմշակս եւ գնաց ի տարաշխարհ։