Եւ դու, որդի մարդոյ, ո՞չ ապաքէն յաւուր յայնմիկ յորժամ բարձից ի նոցանէ զօրութիւն նոցա եւ զհպարտութիւն պարծանաց նոցա, եւ զցանկալին աչաց նոցա եւ զհպարտութիւն անձանց նոցա, զուստերս եւ զդստերս նոցա,
Եւ հեղից ի վերայ տանն Դաւթի եւ ի վերայ բնակչաց Երուսաղեմի հոգի շնորհաց եւ գթութեան. եւ հայեսցին առ իս յոր խոցեցինն, եւ կոծեսցին ի վերայ նորա կոծ իբրեւ ի վերայ սիրելւոյ, եւ աշխարեսցեն աշխար իբրեւ ի վերայ անդրանկան։