17 Եւ ետուն նմա գիրս զԵսայեայ մարգարէի. եւ յարեաւ ընթեռնուլ, եւ իբրեւ եբաց զգիրսն՝՝, եգիտ զայն տեղի յորում գրեալն էր.
Եւ ասէ Աբրահամ. Ունին զՄովսէս եւ զմարգարէսն, նոցա լուիցեն։
զի ինքն Դաւիթ ասէ ի գիրս Սաղմոսաց. Ասաց Տէր ցՏէր իմ. Նիստ ընդ աջմէ իմմէ,
Եւ եկն ի Նազարէթ ուր սնեալն էր. եւ եմուտ ըստ սովորութեան իւրում յաւուր շաբաթու ի ժողովուրդն։
Հոգի Տեառն ի վերայ իմ, վասն որոյ եւ օծ իսկ զիս, աւետարանել աղքատաց առաքեաց զիս, բժշկել զբեկեալս սրտիւ,
Եւ խփեալ զգիրսն՝ ետ ցպաշտօնեայն, եւ նստաւ. եւ ամենեցուն որ ի ժողովրդեանն էին աչք ի նա հայէին։
Եւ յետ ընթեռնլոյ զօրէնսն եւ զմարգարէս, առաքեցին առ նոսա ժողովրդապետքն եւ ասեն. Արք եղբարք, եթէ իցեն ի ձեզ բանք մխիթարութեան առ ժողովուրդդ, խօսեցարուք։
Բայց որ բնակեալ են յԵրուսաղէմ, եւ իշխանք նոցա անծանօթ եղեն ի նմանէ, եւ ըստ բարբառոյ՝՝ մարգարէիցն, որ զամենայն շաբաթսն ընթեռնուին, դատեալ կատարեցին.
Դարձոյց Աստուած եւ մատնեաց զնոսա ի պաշտօն զօրութեան երկնից, որպէս եւ գրեալ է ի գիրս մարգարէից. Միթէ զոհս եւ պատարա՞գս մատուցէք ինձ զամս քառասուն յանապատին, տունդ Իսրայելի.