26 Իբրեւ առին գնացին զնա, ըմբռնեցին զոմն Սիմովն Կիւրենացի որ գայր յանդէ, եդին ի վերայ նորա զխաչն բերել զկնի Յիսուսի։
Եւ որ տարապարհակ վարիցէ զքեզ մղոն մի՝ երթ ընդ նմա եւ երկուս։
Զի որ ոչ բառնայ զխաչ իւր եւ գայ զկնի իմ՝ ոչ կարէ իմ աշակերտ լինել։
Արձակեաց նոցա զԲարաբբայն՝ զոր վասն խռովութեան եւ սպանութեան արկեալ էր ի բանտ, զոր եւ խնդրէինն իսկ, եւ զՅիսուս մատնեաց կամաց նոցա։
Եւ ասէր առ ամենեսին. Եթէ ոք կամի զկնի իմ գալ, ուրասցի զանձն եւ առցէ զխաչ իւր հանապազ եւ եկեսցէ զհետ իմ։
Էին ոմանք յԱնտիոք ըստ եկեղեցւոյն մարգարէք եւ վարդապետք, Բառնաբաս եւ Շմաւոն կոչեցեալն Նիւգէր, եւ Ղուկիոս Կիւրենացի եւ Մանայեն դայեկորդի Հերովդի չորրորդապետի, եւ Սաւղոս։
ի Փռիւգիա եւ ի Պամփիւլիա, յԵգիպտոս եւ ի կողմանս Լիբէացւոց որ ընդ Կիւրենացիս եւ որ եկք Հռովմայեցիք,
զորս կացուցին առաջի առաքելոցն, եւ աղօթս արարեալ՝ եդին ի վերայ նոցա զձեռս։
Յարեան ոմանք ի ժողովրդենէն, որ կոչէր Լիբէացւոց եւ Կիւրենացւոց եւ Աղեքսանդրացւոց եւ որ ի Կիլիկեցւոց եւ յԱսիայ, վիճել ընդ Ստեփանոսի.