22 Եւ ասէ ծառայն. Տէր, եղեւ զոր հրամայեցերն եւ կայ եւս տեղի։
Խորք որպէս զգեստ վերարկու է նորա, ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք։
Եւ եկեալ ծառայն պատմեաց զայն տեառն իւրում. յայնժամ բարկացեալ տանուտէրն՝ ասէ ցծառայն իւր. Ել վաղվաղակի ի հրապարակս եւ ի փողոցս քաղաքիդ, եւ զաղքատս եւ զխեղս եւ զկաղս եւ զկոյրս մոյծ այսր։
Եւ ասէ Տէրն ցծառայն. Ել ի ճանապարհս եւ ի ցանգս, եւ արա այսր մտանել, զի լցցի տունս իմ։
Ի տան Հօր իմոյ օթեվանք բազում են. ապա թէ ոչ՝ ասացեալ էր իմ ձեզ. Եթէ երթամ, եւ պատրաստեմ ձեզ տեղի։
(ինձ՝ որ տրուպս եմ ամենայն սրբոց, տուան շնորհքս այս,) ի հեթանոսս աւետարանել զանքնին մեծութիւնն Քրիստոսի,
զի ի նմա բնակէ ամենայն լրումն Աստուածութեանն մարմնապէս։
եւ նա է քաւութիւն մեղաց մերոց, եւ ոչ եթէ մերոցն միայն, այլ եւ ամենայն աշխարհի։