13 Պատառեցէք զսիրտս ձեր, եւ մի՛ զհանդերձս, եւ դարձարուք առ Տէր Աստուած ձեր. զի ողորմած եւ գթած է, երկայնամիտ եւ բազումողորմ, եւ զղջանայ ի վերայ չարեաց։
Եւ վասն բանին զի ստրջացաւ արքայ յերեսաց Տեառն եւ երթայր լալով, եւ՝՝ պատառեաց զպատմուճան իւր եւ զգեցաւ քուրձ ի վերայ մարմնոյ իւրոյ, եւ պահեաց եւ զգեցաւ քուրձ յաւուրն յորում սպան զՆաբովթ Յեզրայելացի՝՝, եւ գնայր կորակոր։
փոխանակ զի կակղացաւ սիրտ քո, եւ պատկառեցեր յերեսաց Տեառն իբրեւ լուար զոր ինչ խօսեցաւ ի վերայ տեղւոյդ այդորիկ եւ ի վերայ բնակչաց դորա լինել յապականութիւն եւ յանէծս, եւ պատառեցեր զհանդերձս քո, եւ լացեր առաջի իմ. եւ ես լուայ, ասէ Տէր։
Եւ եղեւ իբրեւ ընթերցաւ արքայն Իսրայելի զհրովարտակն, պատառեաց զհանդերձս իւր եւ ասէ. Միթէ Աստուա՞ծ իցեմ ես սպանանել կամ կեցուցանել, զի առաքեաց առ իս աւաքել զայրդ ի բորոտութենէ իւրմէ. բայց գիտասջիք եւ տեսջիք զի պատճառի իմն նա առ իս։
Եւ եղեւ իբրեւ լուաւ արքայ զբանս կնոջն, պատառեաց զհանդերձս իւր. եւ ինքն շրջէր ի վերայ պարսպին. եւ ետես ժողովուրդն զքուրձն որ ի վերայ մարմնոյ նորա ի ներքոյ։
եւ դու լուիցես յերկնից, եւ քաւիչ լիցիս մեղաց ծառայից քոց եւ ժողովրդեան քո Իսրայելի. վասն զի յայտնեսցես նոցա զճանապարհն բարի յոր գնասցեն ի նմա. եւ տացես անձրեւ ի վերայ երկրի քո զոր ետուր ժողովրդեան քում ի ժառանգութիւն։
եւ ակնկորեցին յօրինաց քոց, եւ ոչ յիշեցին զսքանչելիս քո զոր արարեր դու ընդ նոսա. այլ խստացուցին զպարանոցս իւրեանց, եւ դարձուցին զթիկունս իւրեանց. եւ կամեցան դառնալ ի ծառայութիւն անդրէն յԵգիպտոս. այլ դու, Տէր՝՝ Աստուած մեր, գթած ես եւ ողորմած, երկայնամիտ եւ բազումողորմ, եւ ոչ ի սպառ մերժեցեր զնոսա։
Այսպէս ասէ Բարձրեալն՝ որ ի բարձունս բնակեալ է յաւիտեան, Սուրբն ի մէջ սրբոց. որոյ անունն բարձրեալ է եւ ի սուրբս հանգուցեալ, որ տայ երկայնմտութիւն տարակուսելոց, եւ կեանս այնոցիկ՝ որ մաշեալ են սրտիւք.
ոչ զայդպիսի պահս ընտրեցի, եւ ոչ զօրն՝՝ յորում կարկամեցուցանէ մարդ զանձն իւր. զի եթէ կորացուսցես իբրեւ զանուր զպարանոց քո, եւ քուրձ եւ մոխիր ի ներքոյ տարածանիցես, սակայն եւ ոչ զայն կոչեցի պահս եւ օր ընդունելի. ոչ զայնպիսի պահս ընտրեցի՝ ասէ Տէր։
Թերեւս անկցի գութ ի սիրտ նոցա առաջի Տեառն, եւ դարձցին իւրաքանչիւր ի ճանապարհաց իւրեանց չարաց. զի մեծ է սրտմտութիւն եւ բարկութիւն Տեառն, զոր խօսեցաւ Տէր ի վերայ ժողովրդեանդ այդորիկ։
եկին արք ի Սիւքեմայ եւ ի Սաղեմայ եւ ի Շամրնէ, արք ութսուն, գերծեալ զմօրուս եւ պատառեալ զհանդերձս կոծելով, եւ մաննա՝՝ եւ կնդրուկ ի ձեռս նոցա տանել ի տուն Տեառն։
եւ եկաց յաղօթս առ Տէր Աստուած, եւ ասէ. Ո՛վ Տէր, ո՞չ այս այն բանք են իմ մինչ էի անդէն յերկրին իմում. վասն այնորիկ աճապարեցի փախչել ի Թարսիս, զի գիտէի թէ ողորմած ես դու եւ գթած, երկայնամիտ եւ բազումողորմ, եւ զղջանաս ի վերայ չարեաց։
Ո՞վ է Աստուած իբրեւ զքեզ որ բառնայ զանօրէնութիւնս, եւ զանց առնէ զանիրաւութեամբք մնացորդաց երկրի ժառանգութեան իւրոյ, եւ ոչ ունի ի վկայութիւն՝՝ զբարկութիւն իւր, զի կամեցող ողորմութեան է։
Տէր երկայնամիտ, եւ մեծ է զօրութիւն նորա, եւ արդարացուցանելով ոչ արդարացուցանէ Տէր. վախճանաւ եւ շարժմամբ է ճանապարհ նորա, հողմ երիվար նորա՝՝, եւ ամպք փոշի ոտից նորա։
թէ՝ Տէր երկայնամիտ է եւ բազումողորմ եւ ճշմարիտ՝՝, բառնայ զանօրէնութիւնս եւ զանիրաւութիւնս՝՝ եւ զմեղս. եւ սրբելով ոչ սրբէ զպարտաւորն, հատուցանէ զմեղս հարանց յորդիս մինչեւ յերիս եւ ի չորս ազգս.