Մինչեւ յե՞րբ սուգ ունիցի երկիր, եւ խոտ ամենայն վայրի ցամաքեսցի. ի չարեաց բնակչաց երկրին ապականեցան անասուն եւ թռչուն. զի ասացին թէ՝ Ոչ տեսցէ Աստուած զճանապարհս մեր։
Մաշեցաւ ուրախութիւն եւ ցնծութիւն ի Կարմեղայ եւ յերկրէն Մովաբացւոց. գինի էր ի հնձանս քո. ընդ առաւօտս ոչ կոխեցին, եւ ընդ երեկս ոչ հանին զձայն՝՝ հնձանահարաց։
Վասն այնորիկ սուգ առցէ երկիր, եւ նուաղեսցի ամենայն բնակչօք իւրովք, եւ գազանօք անապատի, եւ սողնովք երկրի՝՝, եւ թռչնովք երկնից. եւ ձկունք ծովու պակասեսցին։
Եւ պատասխանի ետ Տէր ժողովրդեան իւրում եւ ասէ. Ահաւասիկ ես առաքեմ ի ձեզ զցորեան եւ զգինի եւ զեւղ, եւ լցջիք ի նոցանէն. եւ ոչ եւս տաց զձեզ ի նախատինս ազգաց։
Զի թզենի ոչ տացէ զպտուղ իւր, եւ մի՛՝՝ եղիցի ծնունդ որթոյ. ստեսցէ բեր ձիթենւոյ, եւ դաշտք մի՛ արասցեն զկերակուր, պակասեսցեն հօտք ի ճարակոյ, եւ ոչ իցեն եզինք ի մսուրս։
Եւ ածից սուր ի վերայ երկրի՝՝, եւ ի վերայ ցորենոյ եւ ի վերայ գինւոյ եւ ի վերայ իւղոյ, եւ ի վերայ ամենայն բուսոյ երկրի եւ ի վերայ մարդկան եւ ի վերայ անասնոյ, եւ ի վերայ ամենայն վաստակոց ձեռաց։