17 Եւ որ միգով սատակեսցէ զիս. բազում են հարուածք զոր արար ինձ տարապարտուց։
Ձեռք քո արարին զիս եւ ստեղծին, եւ ապա շրջեցար հարեր՝՝ զիս։
Մինչդեռ ի խաղաղութեան էի, քայքայեաց զիս. առեալ զվարսից իմոց փետեաց զիս. կացոյց զիս իբրեւ զդէտ։
Կործանեցին զիս հարուածովք ի վերայ հարուածոց. յարձակեցան ի վերայ իմ զօրաւորք,
Անիրաւութիւն ինչ ոչ էր ի ձեռին իմում, աղօթք իմ սուրբ էին։
Եւ նստան շուրջ զնովաւ յերկրի զեւթն օր եւ զեւթն գիշեր. եւ ոչ ոք ի նոցանէ խօսեցաւ ընդ նմա բան. քանզի տեսանէին զանհնարին հարուածսն եւ զմեծամեծս յոյժ՝՝։
Եւ ասէ Տէր ցՍատանայ. Ապաքէն հայեցա՞ր ընդ ծառայ իմ Յոբ, զի ոչ գոյ իբրեւ զնա ի վերայ երկրի այր ճշմարիտ, անարատ,՝՝ աստուածապաշտ, մեկնեալ յամենայն չարութենէ՝՝, եւ տակաւին կայ յանմեղութեան. եւ դու տարապարտ խօսեցար կորուսանել զինչս նորա՝՝։
Եւ ել Սատանայ յերեսաց Տեառն, եւ եհար զՅոբ չարաչար կեղով յոտից մինչեւ ցգլուխ։
Կենդանի է Տէր որ այսպէս դատեցաւ զիս, եւ Ամենակալն՝ որ դառնացոյց զանձն իմ։
Կարգեցեր զիս ի ցաւս, եւ ընկեցեր զիս ի փրկութենէ։՝՝
Մեղադրութիւն եգիտ զինէն, համարեցաւ զիս իբրեւ զհակառակորդ.
եւ ստեաց դատաստանի իմում. բռնութեամբ՝՝ է նետս իմ առանց անիրաւութեան։
Եւ եթէ կարդացից եւ անսասցէ՝ չհաւատամ թէ լուաւ իսկ ինձ։
Ողորմութիւն քո, Տէր, առաջի աչաց իմոց, եւ հաճոյ եղէց՝՝ ճշմարտութեան քում։
Սաղմոս ասացէք Տեառն, սուրբք նորա, խոստովան եղերուք յիշատակի սրբութեան նորա։
Եւ եդից զիրաւունս ի յոյս, եւ զողորմութիւն իմ ի կշիռս. եւ ոյք յուսացեալ իցեն զուր ի ստութիւն, թէ ոչ հասցէ առ մեզ մրրիկն։
Ահաւադիկ շարժումն ի Տեառնէ, եւ բարկութիւն մրրկեալ շարժմամբ ելցէ ի վերայ ամպարշտաց։
Զի այսպէս ասէ Ադոնայի Տէր. Արձակեցից հողմս որ բառնայցէ՝՝ սրտմտութեամբ իմով, եւ եկեսցէ անձրեւ ողողանել բարկութեամբ իմով, եւ զվէմս ռմբաքարացն ածից ցասմամբ ի վերայ նորա ի վախճան՝՝։
Զեղէգն ջախջախեալ ոչ փշրեսցէ, եւ զպատրոյկն առկայծեալ ոչ շիջուսցէ, մինչեւ հանցէ ի յաղթութիւն զդատաստանն.
իջին անձրեւք, յարեան գետք, շնչեցին հողմք, հարին զտունն, եւ անկաւ. եւ էր կործանումն նորա մեծ յոյժ։
Այլ զի լցցի բանն որ յօրէնս նոցա գրեալ է թէ՝ Ատեցին զիս տարապարտուց։
Պատասխանի ետ Յիսուս. Ոչ դորա վնաս է, եւ ոչ հօր եւ մօր իւրոյ. այլ զի յայտնի լիցին գործքն Աստուծոյ ի դմա։