22 Եռացուցանէ զանդունդս իբրեւ զկաթսայ, համարի զծով իբրեւ զոչինչ,
Եթէ դո՞ւ ագուցեր ձիոյ զօրութիւն, եւ զգեցուցեր զրահ ընդ պարանոցաւ նորա.
Ընդ ազգի ազգի ծառովք ննջէ, առ պրտուով եւ եղեգամբ եւ կնիւնով։
Անկողինք նորա տէգք սրեալք. ամենայն ոսկի ծովու ընդ նովաւ իբրեւ զկաւ անբաւ։՝՝
եւ զտարտարոսն անդնդոց իբրեւ զգերի մի. համարեցաւ զանդունդս իւր ճեմելի։՝՝
Ի ձեռաց դժոխոց ապրեցուցից զնոսա, եւ ի մահուանէ փրկեցից զնոսա. ո՞ւր է յաղթութիւն քո, մահ. ո՞ւր է խայթոցք քո, դժոխք, մխիթարութիւն ծածկեալ է յաչաց իմոց։