17 Հովանոցանան ընդ նովաւ ծառք մեծամեծք հանդերձ անտառօք եւ ձողք հագնւոյ։՝՝
Եւ արար Աստուած կէտս մեծամեծս, եւ զամենայն շունչ զեռնոց կենդանեաց՝ զոր հանին ջուրք ըստ ազգի իւրեանց, եւ զամենայն թռչունս թեւաւորս ըստ ազգի. եւ ետես Աստուած զի բարի են։
Մորթ եւ միս զգեցուցեր ինձ, ոսկերօք եւ ջլօք հանար զիս։
Ընդ ազգի ազգի ծառովք ննջէ, առ պրտուով եւ եղեգամբ եւ կնիւնով։
Եթէ լինիցի հեղեղ՝ ոչ զգասցէ. յանձնապաստան է, եթէ Յորդանան դիմեսցէ ի բերան նորա։
եւ զտարտարոսն անդնդոց իբրեւ զգերի մի. համարեցաւ զանդունդս իւր ճեմելի։՝՝