15 Եւ եկն հողմն ի վերայ երեսաց իմոց. քստմնեցին հերք իմ եւ մարմինք։
դողումն եւ սոսկումն պատահեցին ինձ, եւ մեծապէս զոսկերս իմ շարժեցին։
Կանգնեցայ՝ եւ ոչ գիտացի. տեսի՝ եւ ոչ՝՝ էին կերպարանք առաջի աչաց իմոց, բայց միայն օդ եւ սօսաւիւն լսէի։
Խնդրեցէք զՏէր եւ հզօրք եղերուք՝՝, եւ խնդրեցէք զերեսս նորա յամենայն ժամ։
Խռովեսցին հրեշտակք, եւ՝՝ երկունք կալցին զնոսա իբրեւ զկանայս ծննդականս. փռնկայցեն այր ընդ ընկերի՝ եւ զայրասցին, եւ զդէմս իւրեանց ի բոցագոյն դարձուսցեն՝՝։
Իբրեւ տեսին զնա աշակերտքն զի գնայր ի վերայ ծովուն, խռովեցան, եւ ասեն թէ՝ Առաչօք ինչ իցէ. եւ առ ահին աղաղակեցին։
Ո՞չ ապաքէն ամենեքեան հոգիք են հարկաւորք որ առաքին ի սպասաւորութիւն վասն այնոցիկ որ ժառանգելոցն են զփրկութիւն։
Այլ առ հրեշտակսն՝՝ ասէ. Ո արար զհրեշտակս իւր հոգիս, եւ զպաշտօնեայս իւր՝ բոց հրոյ։