17 Բանայցե՞ն քեզ ահիւ դրունք մահու, բարապանաց դժոխոց ի տեսանել զքեզ՝ սարսիցե՞ն՝՝։
մինչչեւ երթեալ իցեմ՝ ուստի ոչ դառնայցեմ՝ յերկիր խաւարին եւ մթին,
Բարձր են երկինք, եւ զի՞ գործիցես. խոր են դժոխք, եւ դու՝՝ զի՞ խելամտեսցես։
Յայտնէ զխորս խաւարի, եւ եհան ի լոյս զստուերս մահու։
Մերկ են դժոխք առաջի նորա, եւ չիք զգեստ կորստեան։
Ընկալցի զնա խաւար եւ ստուեր մահու, եկեսցէ ի վերայ նորա մէգ։
Եւ չիք տեղի թաքչելոյ այնոցիկ՝ որ գործեն զանօրէնութիւն.
Մովաբ աւազան յուսոյ իմոյ. յԵդովմէ ուղղեցից զգնացս իմ, եւ ինձ այլազգիք հնազանդ եղեն։
Աստուծով արասցուք զօրութիւն, եւ նա յամօթ արասցէ զթշնամիս մեր։
Որ սուրբ է ձեռօք եւ ամբիծ սրտիւ, որ ոչ առ զնանրութիւնս յանձն իւր, եւ ոչ երդուաւ նենգութեամբ ընդ ընկերի իւրում՝՝։
Ի խնդրել զարիւն նոցա՝ յիշեաց եւ ոչ մոռացաւ Տէր զաղօթս տնանկաց։
որ առնէ զամենայն եւ նորոգէ՝՝, եւ դարձուցանէ յայգ զստուերս մահու, եւ զտիւ ի գիշեր մթացուցանէ. որ կոչէ զջուրս ծովու եւ հեղու ի վերայ երեսաց երկրի. Տէր ամենակալ անուն է նորա.
ժողովուրդ որ նստէր ի խաւարի՝ ետես լոյս մեծ. եւ որոց նստէին յաշխարհին եւ ի ստուերս մահու՝ լոյս ծագեաց նոցա։
Եւ ես եմ կեանք եւ ես եմ որ մեռայն. եւ աւասիկ կենդանի եմ յաւիտեանս յաւիտենից։ Ամէն։ Եւ ունիմ զփականս մահու եւ դժոխոց։